ANG PAPEL NG MEDIA SA PAMAMAHAYAG AT PAG-UNLAD NG MAMAMAYAN

ANG PAPEL NG MEDIA SA PAMAMAHAYAG

AT PAG-UNLAD NG MAMAMAYAN

Sinulat ni: Bienvenido A. Ramos
Pangulo ng ASBAC 1991-92

Higit sa alinmang panahon, ngayon masasabing maselan at laging nakaungaong sa panganib ang isang mamamahayag sa pagpapraktis ng kanyang propesyon. Bukod sa banta ng dating libelo, ang isang peryodista ngayon ay nakalantad sa panggigipit ng mga ahensiyang tagapagpatupad ng batas, tulad ng pulisya, at ng nakararaming balat-sibuyas na opisyal ng bayan, na lagi nang umaasa ng paborableng balita o puna mula sa isang kolumnista o reporter—sa print, sa radyo at sa telebisyon.

Nariyan pa rin ang kaliitan ng suweldo (ng isang kagawad ng editorial staff) o kakapusan ng kinikita (ng isang correspondent), na sa kritikal na panahong ito ay naglalagay sa timbangan ng katatagan ng paninindigan at integridad ng isang peryodista.

Bukod sa riyan, mababanggit pa rin ang pressure sa isang reporter ng nakatataas sa pinaglilingkuran niyang pasulatan, radyo o telebisyon—tungkol sa kung alin ang dapat o hindi niya dapat sulating balita, o kolum—lalo na’t may malalaking tao o negosyong masasagasaan. Sa pagsusuri ko, ito ang talagang dahilan ng paglipat-lipat ng iba-ibang peryodista ng pahayagan, radyo o telebisyong pinagsisilbihan, maliban kung may kinalaman ang suweldo o pusisyon.

Sa labas ng pinaglilingkurang diyario, radyo o telebisyon, ang pressure ay madalas na nagmumula sa mga opisyal na lokal, kasama ang lokal na pulisya. Depende sa kapritso ng isang mayor, o governor, o hepe ng pulisya o hepe ng isang tanggapan, ang isang reporter ay maaaring bawalang kumuha ng balita sa kinauukulang opisyal na lokal, pulisya o kahit sa korte.

Sa isang PNP provincial command ng isang lalawigan sa Central Luzon, napansin ng mga reporter ang paggamit ng makinis na censorship ng pamunuan ng pulisya—kailangang nasuri muna nila ang ano mang flash report, dinoktor (at siyempre’y inalis ang makasisira sa PNP), bago ibigay sa mga reporter ang balita. Ang paglabag dito ay may kapalit na ban o pagkawala ng “intelehensiya” ng peryodista!

MAHALAGANG PAPEL NG MEDIA
Sa kabila ng mga panggigipit—mula sa iba-ibang sektor at powers-that-be (o malalaking tao sa gobyerno), patuloy ang matatag at matapat na pagtupad ng Media sa kanyang sinumpaan at tradisyunal nang tungkulin at pananagutan; ang pagbibigay ng makatotohanang impormasyon, ang pagtatala ng mga pangyayari, maliit man o malaki, pambansa man o pandaigdig, at ang paghubog ng opinyon publiko tungkol sa isang mainit at napapanahong isyu.

Iya’y sa kabila ng mga pangyayaring humigit-kumulang na sa ’40 Media practitioners ang napapatay—sa loob ng may 25 taong nakaraan. Ang iba’t ibang paraan ng panggigipit, kasama ang pataksil na pagpatay, sa mga miyembro ng Media, sa halip na makapanghina ng loob, ay tila lalo pang naging hamon sa mga peryodista upang ipagpatuloy ang pagbubunyag sa mga kabulukan, sa loob at labas ng pamahalaan, at lalong pagbutihin ang tradisyunal niyang tungkulin bilang WATCHDOG ng byurukasya at maging ng mga tiwaling gawain at pag-aabuso ng pribadong tao.

Sa pagtatampok ng katotohanan, katarungan at kalayaan, nakalaan ang taga-Media na magbuwis ng buhay, itaya ang kanyang kinabukasan, at isugal ang kanyang kasalukuyang katayuan at paniniwala.

Isang taal at tahas na alagad ng Demokrasya, sumulat ng Pagpapahayag sa Kalayaan at naging ikatlong Pangulo ng Estados Unidos ng Amerika, si Thomas Jefferson, ang nagpahayag: “Kung ako’y pamimiliin, nais ko na ng isang pahayagang walang pamahalaan, kaysa isang gobyerno na walang pahayagan.”

Ang kapangyarihan at halaga ng papel na ginagampanan ng Media sa pagsulong ng isang bansa ay kinikilala ng estado, iginagalang ng mga hukom, ipinagsasanggalang ng mga mambabatas—na para-parang naniniwala na ang Media ang isa sa pinakahuling moog ng demokrasya, at pinakamatapang na tanod—sa pagkakaroon ng isang maayos, malinis at makatarungang pamahalaan ang isang bansa.